Centrum Interpretacji Zabytku jest miejscem spotkań i rozmów o odbudowanym Starym Mieście wpisanym na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Nasza działalność nie koncentruje się jednak tylko wokół tematyki zniszczeń i powojennej odbudowy. Wspieramy i organizujemy szereg akcji związanych ze światowym dziedzictwem i misją UNESCO. Prowadzimy działania edukacyjne dotyczące światowego dziedzictwa, a przygotowując je czerpiemy z metod interpretacji dziedzictwa lokalnego i światowego. Odbywają się tu między innymi wykłady, promocje książek oraz zajęcia i warsztaty dla dzieci i młodzieży.

Nazwa

Nazwa naszego muzeum odnosi się do koncepcji centrum interpretacji określającej rodzaj instytucji, która ma na celu rozpowszechnianie wiedzy o dziedzictwie naturalnym lub kulturalnym. Wykorzystując multimedia oraz interaktywny i przyjazny dla użytkownika sposób prezentacji tematu wystawy, centra interpretacji starają się stymulować proces odkrywania oraz tworzyć intelektualny i emocjonalny związek odwiedzającego z dziedzictwem.

Miejsce

Koncepcja powstania Centrum Interpretacji Zabytku narodziła się w 2005 roku, jako jeden z elementów dużego projektu Renowacja i adaptacja na cele kulturalne piwnic staromiejskich Warszawy na obszarze wpisu na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Przed rozpoczęciem prac remontowo-adaptacyjnych przeprowadzono badania archeologiczne pod kierunkiem archeologa Macieja Czarneckiego. Ich efektem było odsłonięcie XIV-wiecznych fundamentów murów miejskich, wchłoniętych około XVI wieku przez powiększającą się miejską zabudowę. Odkrycia te postanowiono udostępnić zwiedzającym, dzięki czemu dziś można obejrzeć pozostałości średniowiecznych murów na ekspozycji.

Modernizując pomieszczenia architekci zadbali by w odnowionych wnętrzach widoczne były elementy historycznej architektury. Autorem projektu architektonicznego oraz założeń ekspozycji stałej Centrum Interpretacji Zabytku jest warszawska pracownia architektoniczna Archistudio Anna i Wojciech Kleinrok.

Centrum zostało udostępnione zwiedzającym 24 stycznia 2013 roku. Ogromna i bardzo złożona inwestycja była możliwa dzięki współpracy z norweskim miastem Bergen i dofinansowania projektu ze środków Mechanizmu Finansowego EOG i Norweskiego Mechanizmu Finansowego.