pon., 22.01.2018
18:30–19:45

Centrum Interpretacji Zabytku
Wstęp 5 zł

Środowisko architektoniczne Warszawy w okresie okupacji

W okupowanej Warszawie architekci zajmowali się projektowaniem i pracami teoretycznymi zarówno w całkowitej konspiracji, jak też w oficjalnie funkcjonujących instytucjach, stanowiących przykrywkę dla prac podziemnych. Były to zarówno organy miejskie, jak też związane z np. Biurem Delegatury Rządu na Kraj, a także działania indywidualne.

Cykl wykładów: Odbudowa przed odbudową

Zwykle debatę o odbudowie Warszawy rozpoczyna się od analizy zniszczeń 1944 roku i powojennych planów odbudowy. Aby jednak zrozumieć proces odbudowy i jego źródła, należy przyjrzeć się planom przebudowy Warszawy z okresu dwudziestolecia międzywojennego i ich przemianom w trakcie okupacji. Lata 1939–1944 były czasem wytężonej pracy dla architektów, historyków sztuki i konserwatorów, czego efektem był szereg projektów architektonicznych i urbanistycznych, a także prac teoretycznych niezwykle istotnych dla powojennej odbudowy. I to ci sami ludzie, mimo zmian ustrojowych, zajęli się odbudową. Poczucie tymczasowości sytuacji okupacyjnej i oczekiwanie nadejścia końca wojny zachęcało do snucia często fantastycznych architektoniczno-urbanistycznych planów na przyszłość. Odbudowę ze zniszczeń wojennych od początku planowano jako uzdrowienie przestrzeni miejskiej.

Ewa Perlińska-Kobierzyńska, historyczka architektury, opiekun merytoryczny zbiorów rysunku architektonicznego w Muzeum Warszawy. Zajmuje się architekturą polską XX wieku, ze szczególnym uwzględnieniem środowiska warszawskiego w okresie dwudziestolecia i czasu odbudowy.